بانوی هفت هزار ساله
به نام او
مدتی قبل بود به دیدار اسکلت بانویی هفت هزار ساله رفتم در موزه
بانویی که هفت هزار سال بود چهره بر رخ خاک نهاده و چشم هایش را بسته و چنان آرام بر بستر سنگی خویش خفته که گویی دخترکی بازیکوش بر رخت خواب پر قوی خود خفته
به کنارش رفتم و به او سلام کردم
راستش را بخواهیم نمیدانستم انچه که او از اداب دیدار اول میداند با انچه که من میدانم چقدر تفاوت دارد
کنارش ایستادم به او خیره شدم قد بلندی داشت بیشتر از 170 سانت
فکر میکنم در هنگامه ی زندگی خویش قد بلند و زیبا بود
و اگر درست بر بستر خاطراتم مانده باشد در سال های چهلم زندگی یا کمتر بوده
با خود فکر کردم کمی و از او پرسیدم
توهم عاشق شدی؟
ایا از دست معشوق خود رنجیدی؟ آیا عشق در دوران شما هم ثمره اش جدایی بود؟
نمیدانم ولی فکر میکنم یک ساعت شد که دست به زیر چانه زده
و خیره به او درد و دل کردم
او جوابی نداد
ولی من اورا تصور میکردم به هنگامه ی زندگی اش
بر روی سنگی نشسته و باد گیسوان اورا به این طرف و انطرف میبرد
شاید هم مشغول دلبری های زنانه اش بوده برای مرد زندگی اش
به این اندیشیدم که ایا مرد او یک جگنجو بوده یا شاید هم یک رئیس قبلیه!
شاید هم یک تاجر که به معامله ای پایاپای میپرداخته؟ براستی که کسی نمیداند
شاید خود او سفالگری بود
خدا میداند بر رخ چند سفال نقش دل زده
غمگین بوده و شاد نقش کرده اکنون رخ کشیده درخاک
کسی چه میداند در اخرین نفس هایش به چه چیز فکر میکرده؟
ایا فرزندانش؟
نمیدانم
ولی هرگاه بر پیکر اسکلت های چند هزار ساله رفتم انها مرا با خود
بردند
به دورانی که
سادگی و سختی باهم امیخته بود
نمیدانم ولی
عجیب برایم حقیقت مرگ نجوا میکنند که
تا چشمی بر هم زنیم ما نیز خفتگانیم
به زیر دست کودکی سرخوش و خندان....
دلنوشته مورخ 16 .12 . 1398 خورشیدی در هنگامه ی روزگار کرونایی
